Σαμοθράκη

Από χρόνια ήθελα να πάω Σαμοθράκη.. από τότε που διάβασα το βιβλίο της Σοφίας Θωμοπούλου  "Στους πρόποδες του φεγγαριού" .. 
Φεγγάρι λένε το βουνό της Σαμοθράκης , Σάος επίσημα αλλά Φεγγάρι για όλους εμάς που αγαπάμε Σαμοθράκη..
Φέτος το καλοκαίρι αν κ μόνη το αποφάσισα. . 
Είναι λίγο μακριά από Αθήνα αλλά σίγουρα αξίζει τον κόπο!

Το νησί φάνηκε αντάξιο των προσδοκιών μου.. μαγευτικό θα έλεγα..
Έχει αυτό ακριβώς που θέλω.. φύση και περιπέτεια...
Πράσινο, βάθρες(φυσικές λιμνούλες) , καταρράκτες .. δέντρα, νερά... ομορφιά!
Η  αναρρίχηση στους καταρράκτες του Φονιά είναι ανεπανάληπτη εμπειρία!  Φοβερή ομορφιά, κρύσταλλα νερά , περπάτημα κ σκαρφάλωμα μες στη φύση.
Είναι λίγο δύσκολα αλλά αξίζει να φτάσει κανείς τουλάχιστον μέχρι την δεύτερη βάθρα..
Νομίζεις ότι θα βγούνε οι νεράιδες να σου μιλήσουν..
Τα νερά παγωμένα αλλά μετά από τόση ώρα περπάτημα είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεσαι...
Ένας καταρράκτης στο βάθος που δεν φαίνεται αν δεν βουτήξεις.. υπέροχη εμπειρία να χωθείς από κάτω και τα νερά να πέφτουν πάνω σου με ορμή..
Η γριά βάθρα στα Θέρμα και οι επόμενες , μαγευτικά τοπία... η απόλυτη φύση!
Ησυχία, βουνό , θάλασσα , πράσινο , καθάρια νερά , τοπία από άλλα μέρη..

Η εκδρομή με το καραβάκι για το γύρο του νησιού είναι must.. Η παραλία Βάτος όπου σταματάει το καραβάκι είναι πανέμορφη και βγαλμένη από καρτ ποστάλ εξωτικών τοπίων..
Κρυστάλλινα νερά, μια σπηλιά που περνάς από μέσα κολυμπώντας κ βγαίνεις στην άλλη μεριά..  ένας βράχος που μπορείς να κάτσεις στη σκιά του.. 
πλατάνια , μεγάλες άσπρες πέτρες πιο μέσα και κόσμος που κατασκηνώνει - καταλαβαίνεις το γιατί μόλις πατήσεις το πόδι σου στην παραλία.

Μια επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο στην Παλαιόπολη , μας αφήνει να δούμε κ την ιστορία του νησιού.. το Ιερό των Μεγάλων θεών , το αντίγραφο της Νίκης της Σαμοθράκης ( το πρωτότυπο βρίσκεται στο Λούβρο κ είναι πραγματικά επιβλητικό!)
    Οι πιο ωραίες παραλίες του νησιού λένε ότι είναι η παχιά άμμος και οι κήποι.. 
εγώ προσωπικά δεν πήγα σε καμία από τις δυο.. πέρασα μόνο με το καραβάκι..
Όταν έχεις τόσο ωραία τοπία που δεν τα βρίσκεις αλλού, φυσικά νερά  και θέμα να δεις και να κάνεις γιατί να ασχοληθείς με τις γνωστές παραλίες με άμμο κ ξαπλώστρες?
Δεν είχα και μέρες άλλωστε, οπότε προτίμησα να ζήσω την απόλυτη εμπειρία που πρόσφερε η φύση εκεί..
Ήταν τόσα πολλά αυτά που είχες να κάνεις κ να δεις που ούτε στιγμή δεν με πείραξε το γεγονός ότι ήμουν μόνη..
Άφησα την Χώρα για το τέλος..γιατί έπαθα έναν έρωτα μαζί της.. 
Σοκάκια πλακόστρωτα , όμορφα μαγαζάκια , υπέροχη θέα..
Την επισκεπτόμουν κάθε βραδάκι , για καφέ, γλυκό , φαγητό , κρασάκι..
Έφυγα γεμάτη.. ένα όνειρο έγινε πραγματικότητα .. ήθελα κ άλλο.. 
Θα ξαναπάω σίγουρα...

Η γιαγιά μου

Η γιαγιά μου ήταν μαζί μας από την αρχή της ζωής μου εως κ λίγες εβδομάδες πριν..
Εκείνη με μεγάλωσε, με τα παραμύθια και τις αληθινές ιστορίες της δύσκολης ζωής της..
με τα τραγούδια και με τις ευχές της.. 
Περήφανη γυναίκα.. μεγάλωσε 3 παιδιά μόνη της σε μια εποχή πολύ δύσκολη.. 
Άντρας κ γυναίκα μαζί , μάνα και πατέρας για τα παιδιά της.. 
Μου έλεγε.. "κρέμαγα το παιδί στο δέντρο κ θέριζα".. σκληρή δουλειά.. σκληρή ζωή..
Γερό σκαρί κ σκληρό καρύδι όμως, άντεξε σε όλα..
Είδε εγγόνια, είδε δισέγγονα, γέρασε περήφανη.. Τα μυαλά τετρακόσια ως το τέλος!
Συμβουλές κ νουθεσίες πρωτοποριακές η γιαγιά.. 
Πιο προοδευτική κ από τους ίδιους μου τους γονείς καμιά φορά.. Την αγαπούσα.. 
Έλειπα από το σπίτι κ ο πρώτος άνθρωπος που μου έλειπε ήταν εκείνη.. όχι η μάνα μου κ ο πατέρας μου αλλά εκείνη!
Είχε τις παραξενιές της.. της είχαν μείνει από τις δυσκολίες που πέρασε.. 
"Που πήγε κ σκοτώθηκε κ με άφησε με 3 παιδιά" θυμάμαι να λέει συνέχεια για τον άντρα της.. 
τον παππού που δεν γνώρισα.. τον πατέρα που δεν γνώρισε η μάνα μου.. Παράπονο δικαιολογημένο.. 

Δεν ήθελε να κάνουμε έξοδα, δεν ήθελε να πετάμε πράγματα.. το σύνδρομο της κατοχής βλέπεις..
"Θα έρθει καμιά κατοχή κ δεν θα έχετε παιδάκι μου" , μας έλεγε, ¨"μην τα πετάτε τα φαγιά"
Αφήναμε την κόρα από τις φέτες το ψωμί για το τέλος με τον αδερφό μου και θυμάμαι τις έπαιρνε κ τις έτρωγε γιατί νόμιζε ότι δεν τις θέλαμε κ θα τις πετάγαμε..
Άξια γυναίκα.. Περπατούσαμε μαζί κ πήγαινε πιο γρήγορα από μένα.. 
Η γιαγιούλα μου.. μας αγαπούσε κ την αγαπούσαμε.. 

Της κάναμε γενέθλια .. 102 χρονών κ ήταν θυμάμαι τόσο ευτυχισμένη! Την ρώτησα αν ήθελε τίποτα
κ μου απάντησε.."Τι να θέλω παιδάκι μου? Τα παιδιά μου κ τα εγγόνια μου είναι εδώ , τι άλλο να θέλω?"  Μου χαμογέλασε κ γελάγανε και τα μάτια της.. 
Έτσι ήταν η γιαγιά μου, αγέρωχη, ευθυτενής κ περήφανη.. 
Δυο χρόνια μετά στα 104 δεν άντεξε άλλο.. δεν ήθελε άλλο.. ήθελε να "φύγει" , είχε κουραστεί , μου το έλεγε.. "Τι με φιλάς παιδάκι μου" μου έλεγε , "για φίλημα είμαι εγώ τώρα?" και εγώ την αγκάλιαζα κ της έλεγα ότι την αγαπάμε κ ότι τη θέλουμε μαζί μας όσων χρονών κ να είναι..

"Σε περίμενα.." ήταν τα τελευταία λόγια που μου είπε.. "κουράστηκα , να ξεκουραστώ.." 
Μου έδωσε πολλές φορές την ευχή της κ "έφυγε" τελικά.. 
Ξεκουράστηκε όπως το ζήτησε..

Μου λείπει ήδη.. Πάω στο σπίτι των γονιών μου κ την ψάχνω.. μου φαίνεται άδειο χωρίς εκείνη... χωρίς τη γιαγιούλα μου.. 
Μπορεί να "έφυγε" αλλά για μένα θα είναι πάντα εδώ δίπλα μου , στη ζωή μου , στις αναμνήσεις μου.. στην καρδιά μου..

Ουφ! πια!

Έχω μεγάλη φαντασία αλλά αυτό που συμβαίνει πλέον στην χώρα μας , σε καθέναν από εμάς ,δεν μπορούσα να το φανταστώ! 
Είμαστε όλοι μουδιασμένοι, καταρρακωμένοι, ανίκανοι να πιστέψουμε ότι αυτό που συμβαίνει είναι αλήθεια! 
Ήξερα ότι υπήρχε πολιτική σαπίλα αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ το μέγεθος της!  Ήξερα ότι δεν είχαμε σαν κράτος δικαιοσύνη αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ να κυκλοφορεί τέτοια αδικία..
Κόβουν μισθούς, κόβουν συντάξεις, αυξάνουν φόρους, η ανεργία έχει φτάσει ταβάνι, οι άστεγοι πολλαπλασιάζονται καθημερινά.. 
Τα των πολιτικών και των λοιπών μεγαλοκαρχαριών φυσικά μένουν ανέγγιχτα.. Τι κράτους δικαίου είναι αυτό.. τι πολιτική..                        
δεν καταλαβαίνω πια τίποτα!


Προσπαθείς να διατηρήσεις την αισιοδοξία σου με τα χίλια ζόρια                          αλλά στην κάνουν κομμάτια κάθε μέρα.. προσπαθείς να χαμογελάσεις και σου παγώνει το χαμόγελο στα χείλη.. 
Μας τρομοκρατούν.. μας αγχώνουν.. παλεύουν να μας κάνουν σκλάβους.. 
Δεν μπορείς να χαρείς με τα απλά μικρά πραγματάκια που χαιρόσουν πριν.. δεν σε αφήνουν να ζήσεις την ζωή σου απλά και όμορφα όπως κάποτε.. δεν μπορείς να νοιώσεις τις χαρές των στιγμών .. 
Δεν υπάρχει περιθώριο για μια φυσιολογική ζωή πλέον.. δεν υπάρχει περιθώριο να ονειρευτείς.. να κάνεις σχέδια.. 
Και ακόμη και αν κάποια στιγμή καταφέρεις να ξεχάσεις και να χαρείς,  έχει τύψεις.. τύψεις που χαμογέλασες .. που χάρηκες .. 
που είχες μια όμορφη στιγμή..  Τύψεις γιατί σου έρχεται αμέσως στο μυαλό ότι υπάρχει πολύς κόσμος που δεν έχει ούτε αυτή τη μία στιγμή... που είναι στα όρια της απελπισίας! 
Despair, είναι στα Αγγλικά δεν υπάρχει αντίστοιχη στα Γερμανικά? Πως να τους την πούμε για να την καταλάβουν? 


Δεν αντέχεται άλλο αυτή η κατάσταση!  Κάτι πρέπει να κάνουμε! 
Και δεν μπορώ να ακούω " Ε και τι να κάνουμε ή και που κάνουμε τίποτα δεν γίνεται " εεε κάποια στιγμή θα γίνει!! 
Δείτε την ταινία "Even the rain" , θα καταλάβετε.. Άμα υπάρχει θέληση , ενότητα και ξεσηκωθεί ο λαός τα πάντα γίνονται!! 


Πρέπει να επιμένουμε, δεν έχουμε και άλλη λύση.. ή παίρνεις τα μπογαλάκια σου και φεύγεις για αλλού ή μένεις και επιμένεις! Ξεσηκωμός, διαμαρτυρία , φασαρία .. κάποια στιγμή θα τα καταφέρουμε!