Μπλε

Μπλε.. ένα χρώμα... μια ιστορία... Τι να διηγηθείς και τι να αφήσεις .. Καλά λένε πως η ζωή έχει την μεγαλύτερη φαντασία. Μια ιστορία και αυτή.. Μια φαντασία... μια πανδαισία εικόνων και αισθημάτων.

Τοπία , άνθρωποι, εικόνες , συναισθήματα , λέξεις και σιωπές.

Χαρές και λύπες, δάκρυα και χαμόγελα..

'Ενα μόνιμο χαμόγελο , ασπίδα ενάντια σε όλα... προστασία... στάση ζωής..

Ξορκίζεις το κακό με ένα χαμόγελο..

Παραθυράκι της ψυχής

Πάντα έγραφα.. από παιδί. Καλά, άσχημα, σκέψεις, αισθήματα παίρνανε μορφή στο χαρτί και ζωντάνευαν, εξορκίζονταν, ανάσαιναν..
Κάτι σαν προσωπική εξομολόγηση.. εξομολόγηση στον ίδιο σου τον εαυτό.. ανοίγεις ένα παραθυράκι και κοιτάς μέσα και μετά το αφήνεις ανοιχτό, μπαίνουν λουλούδια, βγαίνουν ευωδιές.

'Εκλεισα τα μάτια απόψε πλάι στη θάλασσα, αφέθηκα, άδειασα.. άκουγα μόνο το κύμα να σκάει στην ακροθαλασσιά. Αφουγκραζόμουν..  Και δεν υπήρχε τίποτα άλλο.. Η θάλασσα και εγώ μόνο και αυτός ο ρυθμικός ήχος των κυμάτων.. 

 Την λατρεύω την θάλασσα. Εξημερώνει και εξαγνίζει την ψυχή μας.. Παίρνει τις έγνοιες , φέρνει τα όνειρα.. Στοχάζεται και ταξιδεύει.. 
'Ηρεμη, άγρια, μια αύρα μαγική.. 

We Greeks

Everybody is familiar with our horrible economical situation , but there are some to believe that it's the people's fault and not the politicians. 
They blame us that we are lazy people who all day and every day are out in the cafes instead of working and that all this happened due to our way of life!


But it's not like this! We do like to go out till really late sometimes and enjoy our lives but we do work and in fact we work a lot.  
Of course they are some people (especially in the public services) that they are lazy but the majority of Greek people are not! 
We like our work and we work hard so as to be able to enjoy our life after the work. 
Some people including me do two jobs in order to earn more money and be able to have a better life. 
We don't live a luxurious life , we just know how to enjoy it! I mean we like to go out but that does not mean we spent a huge amount of money! You can go out and have only a drink or a coffee and find bargains to go to the cinema or theatre.


Everything is a matter of priorities, we don't have as priority to buy all the fashionable clothes or to buy expensive cars or houses , we have as priority to have the chance to go out with a friend and spent a couple of happy hours.


Our economical situation is a result of our politicians that are no good at all and the whole state apparatus that  has never worked correct and with meritocracy,  people inside the system or very close to it and politicians that embezzled way lot of money!


We  the simple people didn't spent our country's money or money we didn't have ( at least the majority of us) We are just hard working but merry people who like to enjoy every moment of our lives. 

Bon Jovi concert

Since I was a teenager, I liked Bon Jovi, I bought their records, listened to their songs , saw their video-clips and I had posters with John Bon Jovi on all the walls of my room!
Concerts were held all around the world but not here and I was too young to go abroad so I felt quite frustrated! 
  In fact there were no concerts at all held in Athens that time , not of  anyone really famous and popular singer or band and we all were disappointed and wondered whether we would have the chance to see all our favourite ones , one day.

 Finally that day came! The last 5-6 years we have been able to see almost all of them, Depeche Mode, Duran-Duran, A-HA, Kylie Minogue, Madonna, U2 and finally Bon Jovi!


 Yesterday at the Bon Jovi concert was one of the happiest moments in my life!  They started at around 9.20 and they were singing for about 2 and a half hours. 
They were amazing , the crowd was in a delirium and I felt like a teenager again! 
"Raise your hands" they sang at the beginning and we all stood up and raised our hands.  Second was one of my favourite songs "Give love a bad name" and we sang together with John Bon Jovi. 
They played all the beloved songs ,  John's voice and Richie's quitar were amazing and the crowd was astonished!  
At some point of the concert, John took a Greek flag put it over him and sang "Bed of roses" right beside the crowd (there was a circle bridge like a ring that allowed John to move around the crowd in arena) It was a really moving moment!


Time passed by really quickly and the concert was about to end.. The crowd applaud and shouted and the group came back to the stage for the final part in which three great songs were included!
"Do you know this song ?" John asked us , we said YES and we sang all together "Wanted dead or alive"  , I was almost crying from happiness at that point!
Then it was the turn of the amazing " Always" and the last song was " Livin' on a prayer" ! 
John told us to be optimistic and that we'll manage to get through these difficult times and he started singing only with his quitar and we joined our voices with his. 


It was absolutely thrilling to hear almost 80.000 people to sing "wow, we're half way there, livin' on a prayer, take my hand and we'll make it I swear"

Friends

We used to make friends at school, at work, out in the real world in general , few years ago and in my case this have changed. 
I of course have friends who I met in the normal way but I have also the luck to have met some great people who became friends through internet.


I met my best friend in 2002 through internet but I could never imagine that I could meet people that live in other countries far away and I could bond with them as if they are next door! 
But in my great surprise that happened this year through twitter. 
 I haven't met them in person yet but I really feel very close like true friendship feels like and I believe that I will meet them , one day soon.






                                                                                                                                                                               Friendship is rare but valuable thing in our lives and can grow everywhere and with every way and if it's true it can overcome every obstacle

Μια άλλη ζωή

Εδώ και μερικούς μήνες ασχολούμαι με το twitter , μιλάω με πολύ κόσμο από εξωτερικό , Ευρώπη αλλά και Αμερική , Καναδά , Αυστραλία.
Όλο αυτό το διάστημα μιλώντας με αυτά τα άτομα και μοιραζόμενη την καθημερινότητα τους νοιώθω σαν τον φτωχό συγγενή!

Το υποψιαζόμουν από παλιά αλλά το επιβεβαίωσα με αυτή μου την εμπειρία. Δεν υπάρχει σύγκριση στις υποδομές που έχουν , στο περιβάλλον που ζουν , στο πόσο εύκολη κάνει το κράτος αλλά και ο συνάνθρωπος τους την ζωή τους , στην ποιότητα ζωής που ζουν!

Μου λένε όλοι οι ξένοι, ζηλεύουμε που ζεις Ελλάδα κ αναρωτιέμαι εγώ γιατί? Η Ελλάδα είναι όμορφη και έχει ένα υπέροχο καιρό αλλά αυτά μόνο δεν αρκούν για να μπορείς να ζεις αξιοπρεπώς και με ποιότητα.

Από που να ξεκινήσω , από τους κρατικούς μηχανισμούς που κάνουν ότι μπορούν για να κάνουν την ζωή σου δύσκολη έτσι και κάνεις το λάθος και τους χρειαστείς?
Από τις υποδομές που είναι σχεδόν ανύπαρκτες ? Είτε μιλάμε για αθλητικές εγκαταστάσεις είτε για οτιδήποτε άλλο.
Από τις συγκοινωνίες μας που εκτός του μετρό τίποτα άλλο δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε?
Από τον διπλανό μας που νομίζει ότι όλοι οι δρόμοι του ανήκουν και μπορεί να μιλάει στο κινητό και να οδηγεί ή να βάζει alarm και να σταματάει όπου θέλει?
Από τον διπλανό μας που δεν έχει υπομονή και πάει να σου "φάει την θέση" στην ουρά? Η που μιλάει μεγαλοφώνως στο θέατρο και στον κινηματογράφο? Και άμα τολμήσεις να κάνεις παρατήρηση θα σε βρίσει κιόλας?
Από τα ασφαλιστικά ταμεία μας που τα πληρώνουμε μια ζωή και σύνταξη θα πάρουμε , δεν θα πάρουμε?

Χτες μου είπε κάποιος , αν μπορούσαμε να μαζέψουμε τον ήλιο μας να τον βάλουμε σε μπουκάλια να τον πουλάμε , θα λύναμε τα προβλήματα μας!
Μα και πάλι! Ριζική αλλαγή θα ερχόταν?

Γιαυτό σας λέω όχι απλά φτωχός αλλά πάμφτωχος συγγενής! Και οι ημέρες περνούν και όλο πιο συχνά θέλω να φωνάξω , θέλω να φύγω , να πάω αλλού!

Σκόρπιες σκέψεις

Περπατάω και σκέφτομαι, κάθομαι , οδηγώ , γυμνάζομαι , σκέψεις έρχονται και φεύγουν.. Καμμιά φορά παραμιλάω κιόλας και ας διακινδυνεύω να θεωρηθώ μη φυσιολογική.
Τι είναι το φυσιολογικό άλλωστε, ποιος το ορίζει? Ποιος βάζει τα στάνταρντς?
Αυτές τις σκέψεις λοιπόν είπα να τις φωνάξω εδώ!

Το έκανα και παλιά στο χαρτί , ας το κάνω και τώρα στην εξελιγμένη του μορφή.
Προοδεύει ο κόσμος, ας ακολουθήσω και εγώ. Πήρα αρχικά κινητό τηλέφωνο , μετά ψηφιακή μηχανή και τώρα γράφω σε blog αντί σε χαρτί.